Ήταν η ώρα που σχολούσα από τη δουλειά. Καταπονημένη, πονεμένη… μετά βίας κουβαλούσα το σαρκίο μου. Σαν τις αλυσίδες τις κολάσεως, έσερνα τις τρεις τσάντες με τα αμέτρητα τετράδια των μαθητών και μαζί με αυτά τα προβλήματα. Αυτά τα προβλήματα που δεν μπορούσα να λύσω, αλλά με ταλάνιζαν κάθε βράδυ.
Έβρεχε καταρρακτωδώς. Μπήκα στο αυτοκίνητο και οδηγούσα στον αυτόματο. Ξαφνικά η ματιά μου εστίασε στο μαύρο τσιπ μπροστά μου. Κυνηγός, μάλλον ο οδηγός, με τα ξύλινα κιβώτια που μεταφέρουν τα κυνηγόσκυλα και την ρεζέρβα με την ανάλογη κουκούλα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου.
Έτρεχε και καθώς έτρεχε, έπεφτε στις λακκούβες γεμάτες λασπόνερα.
Έβρεχε κάθε άνθρωπο που περίμενε στην άκρη του δρόμου. Έβλεπα τους περαστικούς να στέκονται με απορία. Άλλοι πάλι έβριζαν. Εκείνος όμως ακάθεκτος.
Δεν ήμουν θυμωμένη. Συνηθισμένη πια σε τέτοιους ανθρώπους. Αυτούς που τους αρέσει να ρίχνουν λασπόνερα στους άλλους.
Τι κάνεις όταν σου ρίχνουν λασπόνερα;
Στην αρχή, σε νεότερη ηλικία, θύμωνα και πιθανόν να έριχνα και καμία μούτζα.
Τώρα απλά λέω «νερό είναι, ρούχα είναι. Θα πάω σπίτι και θα αλλάξω». Αυτό το άτομο, δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν πρόκειται. Είναι καταδικασμένο στην περιορισμένη και στενόμυαλη ζωή του. Είναι από αυτούς που μονίμως παραπονιούνται για τις συμπεριφορές άλλων, αλλά συμπεριφέρονται έτσι.
Ποιοι είναι οι λόγοι που κάποιος σε λερώνει με λασπόνερα της βροχής;
Είτε λόγω αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο, είτε επιτηδευμένα από μαζοχισμό, αυτό έχει να κάνει με τον θύτη, με αυτόν που ρίχνει την λάσπη. Αυτός πάντα από κάπου θα το βρει.
Ίσως από κάποιον που σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο με εκείνον;
Από κάποιον που του αρέσει να λερώνει τους άλλους με λάσπη;
Από κάποιον που έχει κουραστεί πια να τον λερώνουν και έχει αποφασίσει να αντιδράσει;
Ένα είναι σίγουρο .Ο λασποθύτης δεν θα σταματήσει ποτέ. Το κάνει με όλους και δεν αισθάνεται τύψεις.
Τι κάνετε, λοιπόν, όταν σας βρέχουν με λασπόνερα;
Κάντε ένα μπάνιο και αλλάξτε ρούχα, όταν πάτε σπίτι. Γιατί εσάς, το μόνο που πρέπει να σας νοιάζει είναι να μείνετε καθαροί.
