ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΣΟΦΙΑ…ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Δεν ξέρω για εσάς, εγώ όμως βαρέθηκα υπερβολικά την ενασχόληση με τα της πανδημίας..Κουράστηκα, σιχάθηκα, εξοργίστηκα...ακόμα και η λέξη με εκνευρίζει. Να μου πεις η κατάσταση είναι σοβαρή, οι συνέπειες σε όλα τα επίπεδα τραγικές…Συμφωνώ αλλά εγώ μένω σε κάτι που για εμένα έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, για αυτό γράφω και ξαναγράφω και θα συνεχίσω να γράφω…ανθρώπινες σχέσεις λοιπόν, σε καιρό πανδημίας και εγκλεισμού….γιατί τέτοια εμμονή?

Γιατί η σχέση που έχουμε με τους άλλους είναι τόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής μας και κυρίως σε εποχές με τόσο σκληρές και πρωτόγνωρες συνθήκες.

Ανθρώπινες σχέσεις λοιπόν σημαντικές, δύσκολες, απαιτούν χρόνο και δουλειά πολύ! Δοκιμάζονται συνεχώς, κάθε μέρα. Τι γίνεται όμως όταν ανάμεσα στους ανθρώπους επιβάλλεται η φυσική απόσταση και ο εγκλεισμός? Σαν κοινωνικό πείραμα ακούγεται, αλλά δυστυχώς είναι η πραγματικότητα που ζούμε τον τελευταίο χρόνο.

Οι δύο τάσεις

Βιωματικά και πάλι θα πω, ότι μέχρι σήμερα παρατήρησα και σίγουρα δεν θα είμαι η μόνη, δύο τάσεις. Η μία φαίνεται ότι οι συγκεκριμένες συνθήκες μας έφεραν κοντά, ακόμα και με ανθρώπους που μας χωρίζει γεωγραφική απόσταση. Χρησιμοποιήσαμε κάμερες κινητών, υπολογιστών και ότι άλλο μέσω είχαμε στην διάθεσή μας, προκειμένου να επικοινωνήσουμε με εκείνους τους ανθρώπους που πραγματικά θέλαμε (προσωπικά το χάρηκα πολύ, έστω και έτσι).

Η άλλη τάση όμως είναι η δυσάρεστη. Φαίνεται λοιπόν, οτι για κάποιες σχέσεις η φυσική απόσταση δημιούργησε και μία γενικότερη απόσταση και έτσι χωρίς συγκεκριμένο λόγο, χωρίς διαφορές και διενέξεις, οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν. Τα τηλέφωνα σίγασαν, οι βόλτες έπαψαν, το μαζί έχασε το νόημά του. Οι άνθρωποι έπαψαν να χωράνε πια στο ίδιο σπίτι, στο ίδιο αμάξι ( για φαντάσου ), έπαψαν πια να συνυπάρχουν. Σκληρή πραγματικότητα, αιφνιδιαστική, σαν χαστούκι που σε ξυπνάει απότομα. Σκέψεις πολλές, λες μπορεί τελικά και να γινόταν και χωρίς την πανδημία, μπορεί και όχι. Όπως και να έχει πονάει το ίδιο. Πληγώνει όταν ξαφνικά οι άνθρωποι παύουν να είναι σημαντικοί, σα να μην υπήρξαν ποτέ σημαντικοί.

Δεν ξέρω πως θα καταλήξει όλο αυτό, πως θα συνεχίσουμε, τι θα σώσουμε και τι θα χάσουμε οριστικά και δεν έχω καμία διάθεση να είμαι δυσάρεστη, το αντίθετο θα έλεγα. Πιστεύω ότι χρόνος ο σοφός θα τα ξεδιαλύνει όλα για όλους μας και ίσως τελικά μείνουν μόνο όσα έχουν πραγματική αξία, μόνο όσα ήταν για να μείνουν.

Υ.Γ. Μοιράζομαι με όποιον διαβάζει αυτά που γράφω μόνο σκέψεις και συναισθήματα, όχι ως γκουρού και αυθεντία των ανθρώπινων σχέσεων, αλλά ως άνθρωπος που ζει, συνυπάρχει, προβληματίζεται, κάνει λάθη και προσπαθεί να προχωρήσει. Ως τέτοιος λοιπον, άνθρωπος, έχοντας μιλήσει με αρκετό κόσμο για όλα αυτά και με αφορμή τα παραπάνω θα ήθελα να μοιραστώ ακόμα κάποιες σκέψεις όχι αποκλειστικά δικές μου, χωρίς καμία πικρία, μόνο με μία διάθεση ελαφρώς χιουμοριστική…

Επιτρέψτε μου λοιπόν να πω τα εξής : οι άνθρωποι οι μοναχικοί αλλά και οι μόνοι, δεν θέλουν προσκλήσεις μόνο τις εορταστικές μέρες, αλλά κυρίως τις κουραστικές καθημερινές και βέβαια όταν κάνουμε τις προσκλήσεις θα ήταν προτιμότερο να μην τις συνοδεύουμε με εκφράσεις τύπου «έλα για να μην είσαι μόνος/η» . Το κάλεσμα σημαίνει ότι κάποιος επιθυμεί να μοιραστεί χρόνο μαζί μας, δεν πρέπει να είναι αγγαρεία.