Η ζήλια είναι ανθρώπινη. Όταν αναγνωρίζεται και αντιμετωπίζεται, γίνεται ευκαιρία αυτογνωσίας. Όταν αρνείται ή καταπιέζεται, γίνεται απειλή για σχέσεις, καριέρες, ψυχισμό. Το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει, αλλά τι κάνουμε με αυτήν.
Η Πουπέτα δεν είναι απλώς ζώο· είναι συγγραφέας. Το αστείο μεταμορφώνεται σε λογοτεχνική αλληγορία για την αόρατη διαδικασία της γραφής, για τις ιδέες που ζουν «στο πίσω μπαλκόνι» του μυαλού μας.
«Έγραψε ένα τελευταίο ποίημα. Το άφησε πάνω στο πληκτρολόγιο. Πριν φύγει. Δεν είπα τίποτα. Δεν χρειάστηκε.»
Μια σκηνή μικρής απώλειας, μεγάλου συναισθηματικού φορτίου. Το ποίημα είναι το ίχνος, η σιωπηλή κληρονομιά. Δεν έχει τίτλο ούτε εξήγηση. Είναι το σύνορο ανάμεσα στη λέξη και στο συναίσθημα.
Το πραγματικό ερώτημα που θέτει ο Eagleton είναι:
Μπορεί το χιούμορ να είναι ηθικό;
Όταν γελάμε με τον «άλλον», τον απαξιώνουμε;
Όταν γελάμε με τον εαυτό μας, ξεγλιστράμε από την ευθύνη;
“Το χιούμορ μπορεί να παρηγορεί, αλλά και να καταστρέφει. Μπορεί να ελευθερώνει, αλλά και να κακοποιεί.”
Συνεπώς, δεν υπάρχει «αθώο» γέλιο – υπάρχει μόνο συνειδητό ή τυφλό γέλιο.
Καλώς ήρθες στην ψευδο-ψυχολογία του ίντερνετ.
Πίσω από την πλημμύρα των βίντεο για «πώς να αποφύγεις τοξικούς» και «σημάδια ναρκισσιστή», κρύβεται μια κουλτούρα απλουστευτικού ελιτισμού: Εγώ είμαι ο υγιής, οι άλλοι είναι προβληματικοί. Κι αυτό από μόνο του... δεν είναι κάπως ναρκισσιστικό;
Αν νιώθεις πως έχεις χάσει τον εαυτό σου στην προσπάθεια να αρέσεις, ή αν έχεις πληγωθεί από λόγια που σε στιγμάτισαν — αυτό το βίντεο είναι για σένα.
Έχεις νιώσει ότι όσο κι αν δίνεις, δεν είναι ποτέ αρκετό; Ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θα πουν ποτέ “ευχαριστώ”, όχι γιατί δεν το νιώθουν — αλλά γιατί δεν μπορούν να το αντέξουν; Σε αυτό το βίντεο θα δεις: – Γιατί η αχαριστία πονάει τόσο – Ποια είναι η ψυχοδυναμική της ρίζα – Πώς να προστατεύσεις
Και τα δύο κείμενα — της Ζατέλη και του Orwell — αποκαλύπτουν πώς ο πολιτισμός σκοτώνει για να αισθανθεί ασφαλής,
και πώς η λογοτεχνία είναι ο μόνος χώρος όπου ο ελέφαντας και ο λύκος ανασταίνονται — για να μιλήσουν.
Υπάρχει ένας μύθος που σπάνια λέγεται ολόκληρος. Τον έχουμε ακούσει σαν παραμύθι τρόμου, σαν εικόνα του τέρατος, του απαγορευμένου βλέμματος, του θανάσιμου θηλυκού. Αλλά κάτω από τα φίδια, πίσω από το μαρμάρινο βλέμμα, η Μέδουσα δεν ήταν τέρας. Ήταν γυναίκα. Και τιμωρήθηκε επειδή ήταν όμορφη, επιθυμητή — και τελικά, ανεπιθύμητη.
Η τιμωρία της δεν ήρθε από άντρα. Ήρθε από γυναίκα: την Αθηνά.
Αυτό είναι που πονάει περισσότερο. Όχι η τιμωρία. Αλλά ποιος την εκτελεί.
Μπορεί η φροντίδα να μην αλλάζει τον κόσμο σε μαζική κλίμακα. Αλλά αλλάζει τον τρόπο που στεκόμαστε μέσα του. Είναι αντίσταση χωρίς φωνή, αγάπη χωρίς θέαμα, ηθική χωρίς έπαρση. Είναι πράξη ταπεινή αλλά ριζική, ακριβώς επειδή δηλώνει: "Βλέπω κάτι που πονά, και δεν θα το προσπεράσω."
Διαβάζουμε όχι για να φαινόμαστε καλλιεργημένοι, αλλά για να παραμένουμε ευάλωτοι. Όχι για να γεμίσουμε, αλλά για να αδειάσουμε από αυτά που μας κρατούν πίσω.
Ο Προυστ δεν μας καλεί να διαβάσουμε. Μας καλεί να μεταμορφωθούμε.
