Blog - Page 4

Γιατί η παιδικότητα δεν είναι απλοϊκότητα

Published on
136 views

Σε έναν κόσμο όπου η παιδική λογοτεχνία συνδέεται όλο και περισσότερο με τις δημόσιες σχέσεις , παρατηρείται ένα φαινόμενο: βιβλία γραμμένα με τρόπο υπερβολικά γλυκερό, με αφηγήσεις απλουστευμένες και ήρωες που μιλούν σαν να έχουν χάσει κάθε αίσθηση αυθεντικής παιδικής ψυχής. Και ενώ κατανοούμε πως οι συγγραφείς αυτών των έργων έχουν ταλέντο και αναγνωρισιμότητα, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη βαθύτερη αγωνία: Μήπως η παιδικότητα παρερμηνεύεται ως αφέλεια;

Το βόλεμα και το τίμημα της σπουδαίας λογοτεχνίας

Published on
61 views

Η λογοτεχνία, όταν αξίζει, είναι μια μορφή εξορίας που διάλεξες μόνος σου.
Και η ανάγνωση που συγκλονίζει είναι εκείνη που δεν νιώθεις πως σου εξηγεί τον κόσμο — αλλά πως σε τσακίζει επειδή στο θυμίζει.

Η Κριτική ως Ασκητική της Ελευθερίας

Published on
65 views

“Η κριτική είναι πάντα μία πρακτική αρετής, ένα ήθος που ριψοκινδυνεύει απέναντι στο καθεστώς αλήθειας.” – Judith Butler Στην εποχή της υπερπληροφόρησης και της πολιτικής σύγχυσης, η κριτική συχνά χάνει το ηθικό της έρεισμα και γίνεται εργαλείο αποδόμησης χωρίς προσανατολισμό. Η Judith Butler, μέσα από το δοκίμιό της «Τι είναι Κριτική;», επαναπροσδιορίζει την έννοια όχι

Η βοήθεια από εκεί που δεν την περιμένεις

Published on
124 views

Αυτό το άρθρο δεν είναι για να πούμε "όλα γίνονται για καλό". Δεν είναι για να δικαιολογήσουμε την αδιαφορία ή την αποφυγή. Είναι για να σταθούμε στη στιγμή που η ζωή σου υπενθυμίζει, σιωπηλά, πως υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν – ακόμα κι όταν δεν φωνάζεις.

Το γέλιο, τα δόντια και η εξουσία

Published on
88 views

Το βιβλίο του Roig είναι μια φλογερή υπενθύμιση πως ακόμη και το πιο καθημερινό αντανακλαστικό – το γέλιο – κουβαλάει μέσα του ιστορία, πολιτική, και κυρίως, θέση. Όταν γελάς, βρίσκεσαι πάντα σε ένα κάδρο. Είτε κοιτάζεις, είτε σε κοιτούν.

Ενεργειακοί και Συναισθηματικοί Βρικόλακες

Published on
135 views

Μετά από μια ανάρτηση για την Κακιά στα social media, εμφανίστηκαν σχόλια που — χωρίς να το ξέρουν — επιβεβαίωσαν πλήρως τη θεωρία μας.

Τσίμπησαν τα τρολ. Και μάλλον έρχονται και οι ενεργειακοί βρικόλακες...

Μια ανάγνωση της Κοινωνίας της Κόπωσης

Published on
/
165 views

Το βιβλίο του Χαν δεν είναι ένα κάλεσμα για επανάσταση, αλλά για σιωπή. Η κόπωση είναι το υπαρξιακό σύμπτωμα μιας ανθρωπότητας που αρνείται να ξεκουραστεί, να μη δράσει, να είναι απλώς. Όπως ο ίδιος λέει στο τέλος:

«Η κοινωνία της κόπωσης θα πεθάνει από μια καρδιακή προσβολή της ψυχής» (σελ. 112).

Ίσως η αντίσταση σήμερα δεν είναι η διεκδίκηση, αλλά η παραίτηση από τον εαυτό ως προϊόν. Ο νέος ήρωας δεν είναι ο παραγωγικός, αλλά ο σιωπηλός. Εκείνος που μπορεί ακόμα να σταθεί απέναντι στον κόσμο και να πει —όπως ο Μπάρτλμπυ—: «Θα προτιμούσα όχι».

You might be interested in

Τίτος Ανδρόνικος & Άχειρη Κόρη

 Το σώμα που φιμώνεται

Ο ακρωτηριασμός, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι μόνο φυσική τιμωρία. Είναι συμβολικός αφανισμός της φωνής. Ο πατριαρχικός

Jung: Η Ψυχή που Δεν Υπακούει

Στο Άγνωστο Εγώ, ο Jung δεν γράφει θεωρία — προφητεύει. Με γλώσσα κοφτερή και σκοτεινή, απογυμνώνει τον άνθρωπο από ρόλους

Αν χρειάζεται να μικρύνεις, δεν χωράς!

Published on
107 views

Σύμφωνα με τον πολιτικό επιστήμονα Bernard Crick (1962), η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού — αλλά συχνά γίνεται και η τέχνη του προσποιητού. Η αυθεντικότητα, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, φαντάζει ως απειλή, γιατί δεν διαπραγματεύεται, δεν πλάθεται με βάση το κοινό. Και στην ψηφιακή εποχή, όπως παρατηρεί η Shoshana Zuboff (2019), η δημόσια παρουσία τείνει να γίνεται προϊόν. Η αυθεντικότητα που δεν εξυπηρετεί branding, συχνά σβήνεται. Δεν υπάρχει χώρος για φωνές που δεν πειθαρχούν στην αισθητική της συναίνεσης.

Η ηλιθιότητα ως συστημική βλάβη;

Published on
111 views

Πριν προχωρήσουμε: το παρόν κείμενο δεν γράφτηκε για να υποδείξει ποιοι είναι οι ηλίθιοι γύρω μας, ούτε να μας χαρίσει ένα ψευδές αίσθημα ανωτερότητας. Δεν είμαστε δικαστές, ούτε ανώτεροι από όλους τους άλλους...αυτό , μάλλον θα μας έβαζε αυτόματα σε μια από τις κατηγορίες του.

Αντίθετα, το η θεωρία αυτή προσπαθεί να κατανοήσει —και κάπου κάπου να σαρκάσει— ένα φαινόμενο στο οποίο ενδέχεται να συμμετέχουμε όλοι, έστω και στιγμιαία.

Με άλλα λόγια, δεν κοιτάμε «απέναντι». Κοιτάμε και προς τα μέσα.

Η λεπτή τέχνη της παραδοξότητας: Ο Λόρκα συνομιλεί με τα σαλιγκάρια του

Published on
175 views

Η συλλογή διαβάζεται σαν ένα μικρό θεατρικό έργο που φέρνει κοντά τη λαϊκή παράδοση με τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Λόρκα θεωρούσε το θέατρο ως τον πιο άμεσο τρόπο έκφρασης της ποίησης. Όπως έγραφε ο ίδιος: «Το θέατρο είναι η ποίηση που βγαίνει από το βιβλίο και γίνεται ανθρώπινη» (Lorca, Conferencias, 1935).

1 2 3 4 5 6 … 28