Από την εποχή που οι γυναίκες προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε σε ένα καθεστώς κυριαρχούμενο από άνδρες έως σήμερα όπου ο κοινωνικοοικονομικός κύκλος μας έχει διευρυνθεί καθιστώντας εφικτή την πρόσβαση μας σε θέσεις κύρους και όχι μόνο, ο όρος «ασθενές φύλο» έχει αποτελέσει έναυσμα για συγκρούσεις και πολύ περισσότερο κίνητρο για αλλαγές και ανακατατάξεις. Το γεγονός πως αναγνωρίζεται πλέον πως δεν πρέπει να έχουμε υποδεέστερο ρόλο στη δημόσια κουλτούρα και γενικότερα στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αποτελεί σίγουρα νίκη.
Θα εθελοτυφλήσουμε ωστόσο, εάν θεωρήσουμε δεδομένο πως κάτι τέτοιο είναι καθολικό φαινόμενο, αφού ξέρουμε πως ακόμη και τώρα, αρκετές από εμάς, ζούμε σε ένα υπο-σύμπαν όχι απλά υποβιβασμένες αλλά βιώνοντας και υπομένοντας διαρκώς την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας σε πολλά επίπεδα ασχέτως γεωγραφικής περιοχής όπου κατοικούμε.
Προσωπικά, είχα ανέκαθεν μια ένσταση αναφορικά με το επίθετο «ασθενές» αφού πιστεύω πως όχι απλά αδικούσε και αδικεί το φύλο μας αλλά του προσδίδει μία διάσταση που στην πραγματικότητα ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει. Πόσο αδύναμη εσωτερικά μπορεί να είναι μία γυναίκα που οι ρόλοι του χθες και του σήμερα υπήρξαν και συνεχίζουν να είναι τόσο ποικίλοι όσο και απαιτητικοί;
Αναφέρομαι στη γυναίκα που γεννάει χωρίς ιατρική περίθαλψη για την ίδια και το μωρό της.
Στη γυναίκα που ξενιτεύεται γνωρίζοντας το αβέβαιο μέλλον που την περιμένει.
Στη γυναίκα που έχει επίγνωση των πράξεων της σε κοινωνίες που συνέπεια αυτών είναι όχι απλά η δημόσια κατακραυγή αλλά και ο ίδιος ο θάνατος.
Στη γυναίκα που κακοποιείται λεκτικά, σωματικά ή σεξουαλικά σε καθημερινή βάση.
Στη γυναίκα που δε βίωσε ποτέ τον ρόλο της μητέρας όσο και να το αποζητούσε ή έχασε αυτό το δεσμό και με κάποιον τρόπο, βρίσκει το κουράγιο να συνεχίζει.
Στη γυναίκα που εξαναγκάζεται να παντρευτεί όντας ανήλικη.
Στη γυναίκα που καλείται να δώσει εξηγήσεις για την επιλογή της να μην έχει σύζυγο και παιδιά.
Στη γυναίκα που δουλεύει 12 ώρες την ημέρα και νιώθει την κούραση και την αϋπνία μέχρι το μεδούλι.
Στη γυναίκα που επαγγέλλεται οικοκυρικά είτε γιατί το θέλησε είτε γιατί είναι άνεργη αλλά δουλεύει εξίσου σκληρά φροντίζοντας τους άλλους.
Και σε τόσες άλλες που αξίζουν φόρο τιμής γιατί επιμένουν παρά τις όποιες συνθήκες, να συνεχίζουν. Θεωρώ πως δεν υπήρξαμε ποτέ το «ασθενές φύλο» αλλά το ξεχωριστό είδος ανθρώπου που είναι σκληρό και ανθεκτικό σαν την πέτρα, μια αέναη δύναμη που η διαρκώς μεταβαλλόμενη κατάσταση της, της επιτρέπει να τιθασεύει το ζην.
