Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας υπέροχος άγγελος με πλούσιες κατάλευκες φτερούγες.
Τον συγκίνησε ο πόνος των ανθρώπων και αποφάσισε να κατέβει στη γη να βοηθήσει. Οι άλλοι άγγελοι τον είχαν προειδοποιήσει:
«Μην πας. Δεν θα μπορέσεις να επιστρέψεις».
Εκείνος, όμως, δεν τους άκουσε και κατέβηκε στη γη.
Οι άνθρωποι είδαν τα όμορφα φτερά του και τα ζήλεψαν. Ήθελαν και αυτοί να πετάξουν, να φτάσουν στον παράδεισο.
«Έχει πολλά! Δεν θα του λείψουν δυο τρία», ψιθύριζαν.
Ο άγγελος άνοιγε την αγκαλιά του σε κάθε κατατρεγμένο . Τους τραβούσε το φως του, η ομορφιά της ψυχής του και η καλοσύνη του, όπως ακριβώς τραβάει το αίμα τα σαρκοφάγα ζώα.
Δεν του ζητούσαν ένα θαύμα, μια αγκαλιά ή έστω μια παρήγορη κουβέντα, παρά μόνο τα φτερά του.
«Δεν θα μου λείψουν λίγα φτερά», σκέφτηκε και τα πρόσφερε με αγάπη.
Κάθε φορά που τραβούσε και ένα, πονούσε, αλλά έβλεπε τους ανθρώπους χαρούμενους και άντεχε.
Αυτοί, όμως ,συνειδητοποιούσαν ότι τα πούπουλα είναι λίγα και δεν έφταναν για να σχηματίσουν τις δικές τους φτερούγες.
Και επέστρεφαν, και ζητούσαν περισσότερα και περισσότερα. Κάποιοι τα τραβούσαν με βία, μόνοι τους, χωρίς να ρωτήσουν.
Ο άγγελος έμεινε μόνος. Τα φτερά του είχαν πια χαθεί. Στο βάθος έβλεπε τη κατάντια των ανθρώπων. Ο ένας προσπαθούσε να πάρει από τον άλλον τα ματωμένα φτερά του.
Έβλεπε τις προσπάθειες τους να πετάξουν.
Και αυτό που τον πονούσε πιο πολύ ήταν ότι δεν τα κατάφερναν. Μετά από τόση αυτοθυσία ,κανείς από αυτούς δεν κατάφερε να πετάξει.
Και ο άγγελος απομακρύνθηκε απογοητευμένος.
Δεν μπορούσε να επιστρέψει στον ουρανό.
Του είχε απομείνει η θάλασσα.
Και καθώς ήταν έτοιμος να βυθιστεί στα άγρια κύματα της, ένα παιδί τον έπιασε από το χέρι.
«Μη φύγεις, σε παρακαλώ!», του είπε με δάκρυα στα μάτια.
Ήταν ένα μικρό αγόρι, αδύνατο και ταλαιπωρημένο. Με βρόμικα ρούχα και λασπωμένο πρόσωπο.
Κοίταξε τα πονεμένα μάτια του παιδιού ο άγγελος και θύμωσε με τους ανθρώπους.
«Αυτοί σου το έκαναν αυτό;»
Τότε αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του. Σαν αστραπή διέλυσε όλους όσους καταχράστηκαν την καλοσύνη του και πήρε τα φτερά του πίσω. Ναι, είχε τη δύναμη από την αρχή.
Οι άνθρωποι έσκυψαν το κεφάλι μπροστά στην οργή του. Και ο άγγελος με τα κατάλευκα φτερά έκρυψε κάτω από τις φτερούγες του τα παιδιά όλου του κόσμου, του ίδιου κόσμου που δεν τα ήθελε.
