Ακούμε πολύ συχνά αυτές τις μέρες, την έκφραση ‘οι άνθρωποι της πρώτης γραμμής’. Σχεδόν όλες τις φορές εννοούμε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές αλλά και το υπόλοιπο ιατρικό προσωπικό που εργάζεται στα νοσοκομεία, στα κέντρα υγείας και που με πραγματικά υπεράνθρωπες προσπάθειες, αντιμετωπίζει την τρέχουσα κατάσταση. Οι άνθρωποι αυτοί πέρα από την ασθένεια έρχονται αντιμέτωποι με διάφορες νέες προκλήσεις και ταυτόχρονα καλούνται να λειτουργήσουν ως πρόσωπα αναφοράς για τους ασθενείς που νοσηλεύονται χωρίς να μπορούν να δουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Μοιράζονται μαζί τους τις τελευταίες τους στιγμές, με όποια επιπλέον ψυχική επιβάρυνση φέρνει αυτό στους ίδιους. Είναι αδιαμφισβήτητα οι άνθρωποι της πρώτης γραμμής.
Υπάρχουν όμως και άλλοι άνθρωποι που βρίσκονται από διαφορετικό μετερίζι, στην πρώτη γραμμή. Εργαζόμενοι στην καθαριότητα, στη διανομή, στα σούπερ μάρκετ, στις λαϊκές αγορές, σε όσες υπηρεσίες ακόμα λειτουργούν σα να μην έχει αλλάξει τίποτα.
Επιτρέψτε μου μία μικρή μόνο αναφορά στους συναδέλφους μου (όχι μόνο ψυχολόγους αλλά όλων των ειδικοτήτων), στα νησιά αλλά και στην ηπειρωτική χώρα, που παραμένουν ακριβώς όπως πριν στην θέση τους.
Θα ήθελα όμως να μιλήσω για τους δικούς μου ανθρώπους της πρώτης γραμμής, που βρίσκονται εκεί για διαφορετικούς λόγους ο καθένας και όχι πάντα από επιλογή…
Οι άνεργοι, οι οικογένειες που έχουν μείνει χωρίς εισόδημα, οι άνθρωποι που τους λέμε ‘μένουμε σπίτι’, αλλά εκείνοι δεν έχουν σπίτι. Οι άνθρωποι που η κοινωνική απομόνωση δεν είναι εξαίρεση στην ζωή τους αλλά ο κανόνας, εκείνοι για τους οποίους το μοναχικό φετινό Πάσχα, ήταν απλά μία επανάληψη πολλών προηγούμενων… Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας, οι ψυχικά ασθενείς, οι τοξικομανείς, οι μοναχικοί, οι άστεγοι, οι πρόσφυγες, εκείνοι που αν τελικά δε νοσήσουν για να γίνουν απλά ένας αριθμός, μια στατιστική, δεν θα τους δώσει κανένας σημασία. Για εμένα όλοι αυτοί που δίνουν στη σημερινή εποχή έναν ακόμα αγώνα, πέρα από τον ατέρμονο καθημερινό τους , είναι όλοι άνθρωποι της πρώτης γραμμής. Γιατί τελικά τι είναι αυτή η πρώτη γραμμή αν όχι ένας αγώνας καθημερινός?
Μπορεί λοιπόν να ξοδέψαμε άπειρα εκατομμύρια για να φτάσουμε στο φεγγάρι ( πείτε με κοντόφθαλμη αλλά ποτέ δεν με ενδιέφερε το φεγγάρι, ότι αγαπώ βρίσκεται στη γη), αλλά δεν καταφέραμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα για χιλιάδες συνανθρώπους μας, οι οποίοι βρίσκονται μόνιμα στην δική τους πρώτη γραμμή, πάντα μάχιμοι. Ας είναι λοιπόν η συνθήκη αυτή που ζούμε τώρα η αφορμή για να βρούν όλοι αυτοί έναν αρωγό στον αγώνα τους, μία ευκαιρία να ζήσουν καλύτερα.
«As we advance in life it becomes more and more difficult, but in fighting the difficulties the inmost strength of the heart is developed”, Vincent Van Gogh
