Δεν με πλήγωσε. Δεν με κακομεταχειρίστηκε. Δεν είπε ούτε ένα πράγμα λάθος.
Αλλά κάτι μέσα μου φώναζε: μην τον /την εμπιστεύεσαι.

Το ξέρεις κι εσύ. Εκείνος ο άνθρωπος που φαίνεται σωστός, ευγενικός, πάντα διαθέσιμος — και παρ’ όλα αυτά, σε αφήνει… κενό.
Δεν ξέρεις γιατί. Αλλά δεν μπορείς να συνδεθείς. Γιατί; Γιατί δεν είναι εκεί. Είναι ρόλος. Είναι εικόνα. Δεν είναι πρόσωπο.

H ωμή Αναστασία και ο Γιάννης το ευγενικό ρομπότ

Η Αναστασία, π.χ., είναι άλλη ιστορία. Μπορεί να πει τη γνώμη της λίγο ωμά, μπορεί να τσαλακωθεί. Αλλά είναι αυθεντική. Δεν πουλάει χαμόγελο. Δεν φτιάχνει χαρακτήρα.
Όταν σου λέει “είμαι εδώ”, είναι. Με τα στραβά της, με τα κομμάτια της, αλλά παρούσα.

Ο Γιάννης… είναι πάντα άψογος. Θα ρωτήσει πώς είσαι, θα προσφερθεί να βοηθήσει, θα χαμογελάσει με τον σωστό τρόπο. Αλλά ποτέ δεν θα σου δείξει τον εαυτό του. Ούτε λίγο. Είναι σαν να μιλάς σε καθρέφτη: εσύ καθρεφτίζεσαι, εκείνος όχι.

Καλός άνθρωπος : Ρόλος ή αυθεντικότητα

Έχουμε μάθει να λέμε ότι προτιμάμε τους «καλούς ανθρώπους».
Αλλά όσο περνούν τα χρόνια, εγώ — και μάλλον κι εσύ — αρχίζουμε να προτιμάμε τους αληθινούς.

Εκείνους που μπορεί να κάνουν λάθη, να πουν κάτι απότομα, να αργήσουν να απαντήσουν. Αλλά όταν είναι παρόντες, είναι άνθρωποι. Όχι ρόλοι. Όχι βιτρίνες.

Δεν με πειράζει πια αν κάποιος δεν έχει τα κατάλληλα λόγια.
Με πειράζει όταν λέει τα κατάλληλα λόγια, αλλά δεν τα εννοεί.

Ο κόσμος γεμίζει από ανθρώπους που φαίνονται σωστοί.

Κι όμως, δεν έχουμε καμία ανάγκη για παραπάνω «σωστούς».
Χρειαζόμαστε εκείνους που σε κοιτούν και δεν παίζουν ρόλο. Που είναι αληθινοί ακόμα κι αν είναι άβολοι. Που σου λες: «Ξέρω ποιον έχω απέναντί μου. Δεν ξέρω αν θα μου πει ό,τι θέλω, αλλά θα μου πει κάτι αληθινό.»

Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται ωριμότητα ή κόπωση.

Ξέρω ότι σήμερα, προτιμώ την Αναστασία από τον Γιάννη.
Γιατί όσο ευγενικός κι αν είναι ο δεύτερος, δεν υπάρχει. Δεν φαίνεται.
Κι εγώ δεν έχω χρόνο για ρομπότ  με τέλεια συμπεριφορά.