Ανοιχτό κάλεσμα από τη Μαρία Χρονιάρη για κείμενα με θέμα τον Πατέρα. Δημοσίευση στο προσωπικό της blog. Προθεσμία συμμετοχής: 11 Ιουνίου.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με θεωρία, αλλά με ποίηση — την ποίηση της απώλειας του εαυτού, του άλλου, της θέσης στον κόσμο. Ο ψυχωτικός, στο βλέμμα του Μιλέρ, δεν απλά ένα
Η ζήλια είναι ανθρώπινη. Όταν αναγνωρίζεται και αντιμετωπίζεται, γίνεται ευκαιρία αυτογνωσίας. Όταν αρνείται ή καταπιέζεται, γίνεται απειλή για σχέσεις, καριέρες, ψυχισμό. Το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει, αλλά τι κάνουμε με αυτήν.
Η Πουπέτα δεν είναι απλώς ζώο· είναι συγγραφέας. Το αστείο μεταμορφώνεται σε λογοτεχνική αλληγορία για την αόρατη διαδικασία της γραφής, για τις ιδέες που ζουν «στο πίσω μπαλκόνι» του μυαλού μας.
«Έγραψε ένα
Το πραγματικό ερώτημα που θέτει ο Eagleton είναι:
Μπορεί το χιούμορ να είναι ηθικό;
Όταν γελάμε με τον «άλλον», τον απαξιώνουμε;
Όταν γελάμε με τον εαυτό μας, ξεγλιστράμε από την ευθύνη;
“Το χιούμορ μπορεί να παρηγορεί,
Αν νιώθεις πως έχεις χάσει τον εαυτό σου στην προσπάθεια να αρέσεις, ή αν έχεις πληγωθεί από λόγια που σε στιγμάτισαν — αυτό το βίντεο είναι για σένα.
Έχεις νιώσει ότι όσο κι αν δίνεις, δεν είναι ποτέ αρκετό; Ότι κάποιοι άνθρωποι δεν θα πουν ποτέ “ευχαριστώ”, όχι γιατί δεν το νιώθουν — αλλά γιατί δεν μπορούν να το αντέξουν;
Υπάρχει ένας μύθος που σπάνια λέγεται ολόκληρος. Τον έχουμε ακούσει σαν παραμύθι τρόμου, σαν εικόνα του τέρατος, του απαγορευμένου βλέμματος, του θανάσιμου θηλυκού. Αλλά κάτω από τα φίδια, πίσω από το μαρμάρινο
Μπορεί η φροντίδα να μην αλλάζει τον κόσμο σε μαζική κλίμακα. Αλλά αλλάζει τον τρόπο που στεκόμαστε μέσα του. Είναι αντίσταση χωρίς φωνή, αγάπη χωρίς θέαμα, ηθική χωρίς έπαρση. Είναι πράξη ταπεινή
“Η κριτική είναι πάντα μία πρακτική αρετής, ένα ήθος που ριψοκινδυνεύει απέναντι στο καθεστώς αλήθειας.” – Judith Butler Στην εποχή της υπερπληροφόρησης και της πολιτικής σύγχυσης, η κριτική συχνά χάνει το ηθικό