Ήρθε και το καλοκαίρι και έφυγε (τυπικά τουλάχιστον)… και ούτε που το καταλάβαμε…. Τέτοιο καλοκαίρι ποτέ ξανά… όπως και να έχει κάποιοι λιγότερο και κάποιοι λίγο περισσότερο βγήκαμε στην θάλασσα!
Ο εφιάλτης
Εκεί κάπου λοιπόν σε κάποια αμμουδιά σε κάποια παραλία αρκετός κόσμος αντιμετωπίζει κάθε καλοκαίρι έναν εφιάλτη! Τον εφιάλτη της έκθεσης του κορμιού μας σε πολύ κόσμο! Πόσο βασανιστικό και οδυνηρό, να αισθανόμαστε αμηχανία ή και ντροπή για το «σπίτι» μας, γιατί το κορμί μας είναι το σπίτι μας! Όλο δικό μας και μονάκριβό μας, το μόνο «σπίτι» που σίγουρα θα ζήσουμε όλη μας τη ζωή μέσα σε αυτό. Αναφέρομαι στο καλοκαίρι, γιατί είναι η εποχή που το σώμα εκτίθεται περισσότερο, γιατί φοράμε λιγότερα ρούχα, πιο ελαφριά, γεγονός που μπορεί που μπορεί να μας δημιουργήσει μία μεγαλύτερη ανασφάλεια σχετικά με την εικόνα μας.
Καμία σημασία δεν έχει αν το σώμα μας είναι τέλειο (προσωπικά δεν πιστεύω στην τελειότητα σε καμία έκφραση της ζωής) ή αν έχει κάποια ψεγάδια, ο καθένας μπορεί να νιώθει άβολα να εκτεθεί σε βλέμματα αγνώστων ή και γνωστών! Δεν οφείλουμε να απολογηθούμε σε κανέναν για το πως δείχνουμε, το μόνο που οφείλουμε είναι στον εαυτό μας να φροντίζουμε το σώμα μας και να μην το ταλαιπωρούμε. Φυσικά πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν σε σχέση με όλα αυτά και ήδη έχουν ειπωθεί ειδικά στην αρχή του καλοκαιριού όπως και κάθε καλοκαίρι, κινήματα έχουν ξεκινήσει, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όροι χρησιμοποιούνται πια για να περιγράψουν όλα αυτά, όπως π.χ. το body shaming.
Η συζήτηση είναι πολύ μεγάλη και ουσιαστική, αλλά στο συγκεκριμένο κείμενο θα ήθελα να αναφερθώ σε όλους εκείνους που για κάποιους σοβαρούς λόγους το σώμα τους άλλαξε μια για πάντα, απέκτησαν σημάδια εμφανή που εύκολα θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμή για περίεργα και επίμονα βλέμματα και ερωτήσεις. Πολλοί άνθρωποι ίσως μετά από ένα ατύχημα, από ένα χειρουργείο, οι γυναίκες μετά από μία εγκυμοσύνη αποκτούν σημάδια στο σώμα, βλέπουν αλλαγές που μπορεί να τους τρομάζουν, να τους αγχώνουν, να απογοητεύονται γιατί υπάρχει κάτι πάνω τους που τους άλλαξε ξαφνικά την εικόνα και όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι η εικόνα του εαυτού μας. Μα θα μου πείτε, στις μέρες μας υπάρχει η αισθητική και η επανορθωτική πλαστική χειρουργική που κάνουν θαύματα. Φυσικά υπάρχουν αυτές οι επιλογές και όλοι είμαστε ευγνώμονες για αυτές.
Τι γίνεται όμως όταν κάποιος δεν θέλει να διορθώσει καμία ουλή, κανένα σημάδι. Δεν γίνεται απολύτως τίποτα! Είναι μία σεβαστή επιλογή που δεν πρέπει να αφορά κανέναν πέρα από το ίδιο το άτομο.
Επειδή αυτά που γράφω συνδέονται με σκέψεις, με ανησυχίες ή εμπειρίες μου, όπως και το παρόν, θα ήθελα να μοιραστώ και την δική μου επιλογή να διατηρήσω ένα σημάδι που απέκτησα σχετικά πρόσφατα και που αποφάσισα να μην το διορθώσω για δύο λόγους, πρώτον για να μου θυμίζει να φροντίζω τον εαυτό μου και δεύτερον για να θυμάμαι ότι μπορεί να υπάρχει πάντα μία δεύτερη ευκαιρία στην ζωή μας.
Οι αλλαγές στο σώμα μας λοιπόν, μπορεί να προκύψουν οποιαδήποτε στιγμή στη ζωή μας, μπορεί να είναι μικρές ή μεγαλύτερες, μπορεί να διορθώνονται, μπορεί και όχι, μπορεί να θέλουμε να τις διορθώσουμε μπορεί και όχι.
Σίγουρα είναι δύσκολο να τις δεχτούμε, χρειάζεται χρόνος και δουλειά με τον εαυτό μας, η αποδοχή αλλά και η αγάπη του εαυτού είναι μία μάχη που δεν τελειώνει, ένας αγώνας μαραθώνιος, που όμως σε κάθε βήμα του νιώθουμε χαρά και γαλήνη, παίρνουμε τεράστια ανταμοιβή και δύναμη για τη συνέχεια και σβήνουμε κάθε αδιάκριτο και περίεργο βλέμμα μια για πάντα.
“BEAYTY BEGINS THE MOMENT YOU DESIDE TO BE YOURSELF” C.C.
