Ξυπνάς ήρεμος. Πίνεις τον καφέ σου, βάζεις μουσική. Και μετά… :
Το αφεντικό σου μιλάει με νεύρα, ένας άγνωστος σε σπρώχνει στο μετρό, διαβάζεις μια ανάρτηση που σε εξοργίζει, και ξαφνικά — χωρίς να το καταλάβεις — έχεις γίνει κι εσύ θυμωμένος άνθρωπος. Όχι γιατί κάτι σου συνέβη, αλλά γιατί ο θυμός… κολλάει.
Ναι, καλά διάβασες: ο θυμός είναι μεταδοτικός.
Είναι επιστήμη
Η ψυχολογία έχει έναν όρο για αυτό: συναισθηματική μετάδοση (emotional contagion).
Δηλαδή τα συναισθήματα των άλλων μεταφέρονται σε εμάς χωρίς καν να το θέλουμε. Μέσω βλέμματος, φωνής, αναρτήσεων, παθητικής επιθετικότητας. Είμαστε φτιαγμένοι να συγχρονιζόμαστε (Hatfield, Cacioppo & Rapson, 1994).
Ο εγκέφαλός μας διαθέτει καθρεπτικά νευρώνια που ενεργοποιούνται όταν παρατηρούμε συναισθήματα σε άλλους, ειδικά έντονα όπως ο θυμός. Αυτό σημαίνει ότι όταν βλέπεις κάποιον να ξεσπάει, ο εγκέφαλός σου το ζει σαν να το βιώνεις κι εσύ (Iacoboni, 2009).
Ο θυμός ως πολιτισμικός ιός
Σε έναν κόσμο που τρέφεται με ένταση και clickbait, ο θυμός έχει γίνει το νέο default setting.
Μπαίνεις στο Twitter; Οργή.
Διαβάζεις σχόλια σε άρθρο; Οργή.
Πας στο περίπτερο και ο τύπος μπροστά σου τα βάζει με την υπάλληλο; Νιώθεις ήδη τσαντισμένος, χωρίς λόγο.
Και όχι, δεν είναι ιδέα σου: θυμωμένο περιεχόμενο εξαπλώνεται πιο γρήγορα από θετικά ή ουδέτερα posts, λόγω της έντονης συναισθηματικής διέγερσης που προκαλεί (Berger & Milkman, 2012).
Όπως εξηγεί και η Barsade (2002), σε ομάδες ανθρώπων — όπως δουλειές, σπίτια ή ακόμα και παρέες — ο θυμός μπορεί να γίνει “κοινωνικό κύμα”, επηρεάζοντας τον τόνο, τις αποφάσεις και την ψυχολογία όλων.
Πώς σπάει ο κύκλος
Ο θυμός δεν είναι κακός από μόνος του. Είναι μήνυμα.
Αλλά όταν δεν σου ανήκει, γίνεται φορτίο.
-
Παρατήρησε: “Είναι δικός μου αυτός ο θυμός; Ή τον πήρα από κάπου;”
-
Πάρε ανάσα πριν απαντήσεις. Κλασικό, αλλά δουλεύει (Gross, 2002).
-
Μη δίνεις ενέργεια σε θυμωμένο content (scroll, delete, mute — όχι retweet).
-
Φύγε από τον χώρο που νιώθεις πως σε “φορτίζει”.
-
Αντίδραση με ενσυναίσθηση = άμυνα απέναντι στη μετάδοση.
Ίσως τελικά δεν είσαι “νευρικός τύπος”
Ίσως έχεις απλώς περάσει πολύ χρόνο σε περιβάλλοντα που βράζουν.
Ίσως ο θυμός που κουβαλάς δεν είναι καν δικός σου.
Και αν δεν είναι δικός σου, μπορείς να επιλέξεις να τον αφήσεις κάτω.
Άλλωστε “misery likes company”!
Misery Likes Company – Κι Αυτό Είναι Λίγο Τρομακτικό
Όταν όλα πάνε στραβά, θέλεις κάποιον να είναι μαζί σου.
Όχι για να σε σώσει.
Για να είναι κι αυτός μέσα στο βούρκο.
Να βλέπεις στα μάτια του ότι “κι εσύ έτσι είσαι”.
Και κάπως έτσι γεννιέται το φαινόμενο “misery likes company”.
Δεν είναι απλώς παρηγοριά. Είναι συναισθηματική συνένοχη. Και ο εγκέφαλός σου το λατρεύει.
🧠 Γιατί μας αρέσει η μιζέρια… με παρέα;
Ψυχολόγοι το αποκαλούν emotional validation. Αν πονάω και πονάς, τότε επιτρέπεται να πονάω. Είμαστε μαζί στο ίδιο καράβι.
Καμιά φορά, το να βρεις κάποιον που περνάει χειρότερα… ναι, το παραδέχομαι… βοηθάει. Είναι αυτό που λένε κοιτάς τον διπλανό σου και λες “ευτυχώς δεν είμαι αυτός”.
Η επιστήμη λέει ότι σε αρνητική διάθεση, προτιμάμε να είμαστε με άλλους που νιώθουν το ίδιο (Raghunathan & Pham, 1999). Όχι για λύσεις. Για το κοινό mood.
Όμως… έχει και παγίδες
-
Μπορεί να κολλήσεις σε κύκλους όπου όλοι τρέφονται από τη θλίψη.
-
Μπορεί να σαμποτάρεις τη χαρά του άλλου, γιατί σε θυμίζει πόσο δεν την έχεις.
-
Και το χειρότερο; Να γίνεις εκείνος που τραβά τους άλλους προς τα κάτω, απλά για να μην είσαι μόνος.
🕳️ Bottom line:
Η δυστυχία όντως ψάχνει παρέα. Αλλά μερικές φορές η καλύτερη παρέα είναι κάποιος που δεν είναι δυστυχισμένος — αλλά μπορεί να σταθεί δίπλα σου χωρίς να βουλιάξει μαζί σου.
Ή, όπως λέει κι ένας παλιός ψυχαναλυτής:
“Μοιράσου το συναίσθημα, αλλά μην το πολλαπλασιάζεις.”
Διάβασε Περισσότερα / Πηγές
-
Barsade, S. G. (2002). The ripple effect: Emotional contagion and its influence on group behavior. Administrative Science Quarterly, 47(4), 644–675.
-
Berger, J., & Milkman, K. L. (2012). What makes online content viral? Journal of Marketing Research, 49(2), 192–205.
-
Gross, J. J. (2002). Emotion regulation: Affective, cognitive, and social consequences. Psychophysiology, 39(3), 281–291.
-
Hatfield, E., Cacioppo, J. T., & Rapson, R. L. (1994). Emotional contagion. Cambridge University Press.
-
Iacoboni, M. (2009). Mirroring people: The new science of how we connect with others. Picador.
