Ο Covid μετράει περιπου ένα χρόνο ζωής στην Ελλάδα.
Άνθρωποι έχουν δει τη ζωή τους να αλλάζει…Νοσούν,πλήττονται οικονομικά και ψυχικά.Χάνουν αγαπημένα πρόσωπα,κρατούν αποστάσεις από φίλους και συγγενείς.Κάπου εκεί ανάμεσα στο πλήθος υπάρχουν λοιπόν παιδιά…
όπως το δικό μου!
Ο Δημήτρης με ΔΕΠΥ,η ΜαρΊα με ΔυσλεξΊα,ο Γιάννης στο φάσμα του Αυτισμού και πολλά άλλα.
Αυτά τα παιδιά λοιπόν μεγαλώνουν με μια καθημερινότητα η οποία επιδέχεται οποιαδήποτε αλλαγή μόνο σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις!!!!!!
Οι εξωσχολικές δραστηριότητες που έχω επιλέξει για τον Δημητράκη ειναι εγκεκριμένες απο την αναπτυξιολόγο του και αποσκοπούν η καθε μια σε πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα: κοινωνικοποίηση,υπερκινητικότητα και συγκέντρωση.
Η εβδομαδά μας μοιραζόνταν ανάμεσα σε σχολείο,διάβασμα στο σπίτι, στίβο,ρομποτική,θεατρικό εργαστήρι και φροντιστήριο αγγλικών.
‘Ολα αυτά ήρθαν ξαφνικά και πάγωσαν για ενα μεγάλο χρονικό διάστημα…με τις όποιες συνέπειες…Τον Σεπτέμβριο με την έναρξη και πάλι των σχολείων φάνηκε μια μικρή άχτίδα φωτός, η οποία όμως έσβησε πριν καν φτάσουμε στη μέση του τουνελ.
Εφόσον συγκεκριμένα εδώ στη Χίο που κατοικούμε δεν υπάρχουν κρούσματα και όλα κινούνται ομαλά προς το παρόν,για ποιο λόγο η κυβέρνηση δεν δείχνει μια στοιχειώδης ευαισθησία σε αυτά τα παιδιά;
Το φροντιστήριο ξένων γλωσσών είναι το μόνο ειδικευμένο σε μαθησιακες δυσκολίες, αρα με 2-3 μαθητες ανα τμήμα τι πρόβλημα μπορεί να προκύψει;.Το μάθημα της ρομποτικής λειτουργεί με ελάχιστους μαθητές ανα διδακτική ώρα.
Γιατί αφήνετε τα παιδιά μας πίσω; Τα παιδιά μας δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού….Έχουν εγκλωβιστεί σε μια μίζερη καθημερινότητα που οι συνεπειές της δεν θα αργήσουν να εμφανιστούν……
“Βάσω Γιαννητσαριώτη”
