Ο ακρωτηριασμός, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι μόνο φυσική τιμωρία. Είναι συμβολικός αφανισμός της φωνής. Ο πατριαρχικός κόσμος αφαιρεί τα εργαλεία της μαρτυρίας:
Στο Άγνωστο Εγώ, ο Jung δεν γράφει θεωρία — προφητεύει. Με γλώσσα κοφτερή και σκοτεινή, απογυμνώνει τον άνθρωπο από ρόλους και ιδεολογίες. Η ψυχή του δεν υπακούει. Η σκιά του δεν σιωπά.
Η ζήλια είναι ανθρώπινη. Όταν αναγνωρίζεται και αντιμετωπίζεται, γίνεται ευκαιρία αυτογνωσίας. Όταν αρνείται ή καταπιέζεται, γίνεται απειλή για σχέσεις, καριέρες, ψυχισμό. Το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει, αλλά τι κάνουμε με αυτήν.
Πίσω από την πλημμύρα των βίντεο για «πώς να αποφύγεις τοξικούς» και «σημάδια ναρκισσιστή», κρύβεται μια κουλτούρα απλουστευτικού ελιτισμού: Εγώ είμαι ο υγιής, οι άλλοι είναι προβληματικοί.
Υπάρχει ένας μύθος που σπάνια λέγεται ολόκληρος. Τον έχουμε ακούσει σαν παραμύθι τρόμου, σαν εικόνα του τέρατος, του απαγορευμένου βλέμματος, του θανάσιμου θηλυκού. Αλλά κάτω από τα φίδια, πίσω από το μαρμάρινο
Μπορεί η φροντίδα να μην αλλάζει τον κόσμο σε μαζική κλίμακα. Αλλά αλλάζει τον τρόπο που στεκόμαστε μέσα του. Είναι αντίσταση χωρίς φωνή, αγάπη χωρίς θέαμα, ηθική χωρίς έπαρση. Είναι πράξη ταπεινή
Το βιβλίο του Χαν δεν είναι ένα κάλεσμα για επανάσταση, αλλά για σιωπή. Η κόπωση είναι το υπαρξιακό σύμπτωμα μιας ανθρωπότητας που αρνείται να ξεκουραστεί, να μη δράσει, να είναι απλώς. Όπως