Ο αναγνώστης κατανοεί πως η τίγρη δεν ήταν απλώς ζώο ή σύμβολο. Ήταν η αντίσταση, η συνείδηση, η ίδια η μνήμη που δεν εξημερώνεται. Το τέλος γίνεται γέφυρα, πέρασμα, ένα όραμα συμπαντικής
Η Πουπέτα δεν είναι απλώς ζώο· είναι συγγραφέας. Το αστείο μεταμορφώνεται σε λογοτεχνική αλληγορία για την αόρατη διαδικασία της γραφής, για τις ιδέες που ζουν «στο πίσω μπαλκόνι» του μυαλού μας.
«Έγραψε ένα
Οπτικά, το βιβλίο δείχνει να ανήκει στην κατηγορία του παιδικού βιβλίου, ωστόσο, τα φαινόμενα απατούν, κι αυτό γιατί μπορεί να διαβαστεί τόσο από τα παιδιά όσο και από τους ενήλικες, δίνοντας το