Το βλέμμα του κάθε άλλο παρά επιθετικό ήταν. Εκείνη την ώρα ένιωσα τη μοναξιά και την απόγνωση του κόσμου όλου. Το μόνο που ήθελε ο γορίλας ήταν να αγγίξει με αγάπη ένα παιδί που φοβόταν. Ίσως και να το παρηγορήσει. Να μου πει να μην φοβάμαι τους ανθρώπους γύρω μου. Εκείνος ή εκείνη φαινόνταν να αναγνωρίζει τον πόνο που του προκαλούσαν. Μου είχε πιάσει με μια πρωτόγνωρη ενσυναίσθηση το χέρι και εγώ το τράβηξα απότομα. Έγινα ένας από αυτούς που τον έβαλαν στο κλουβί, τον κοιτούσαν σαν αξιοθέατο και του προκαλούσαν τον καθημερινό πόνο του εγκλεισμού, του μαρτυρίου, της μοναξιάς.

Ο κόσμος του Παπαδιαμάντη είναι υπέροχος. Όλοι οι ήρωές του, θαρρείς πως είναι άλλου κόσμου, άγνωστου σε μας. Ένας κόσμος βγαλμένος απ΄ τα τρίσβαθα της χριστιανικής ψυχής του. Ακόμα κι ο χειρότερος εγκληματίας, π.χ. η Φραγκογιαννού, είναι άνθρωπος εν δυνάμει δικαιωμένος, στα μάτια του Θεού πρωτίστως, μα και στα δικά του. Πώς  μπορεί λοιπόν σ΄ έναν τέτοιον κόσμο η γυναίκα να είναι αλλιώς.