Στο τέταρτο επεισόδιο την Δευτέρα στις 9 Ιουνίου θα μιλήσουμε για κάτι που όλοι ή οι περισσότεροι έχουμε νιώσει αλλά δεν το παραδεχόμαστε εύκολα. “Όταν απλά… δε σε θέλει”. Τα σημάδια είναι εκεί αλλά εμείς δεν θέλουμε να τα δούμε.
Οπότε θα διερευνήσουμε το φαινόμενο της ερωτικής αδιαφορίας, πως λειτουργεί ψυχολογικά, γιατί αρνούμαστε να το αποδεχτούμε και πως τελικά η αποδοχή μπορεί να γίνει η πιο λυτρωτική πράξη.
Γιατί αρνούμαστε να αποδεχτούμε την αλήθεια?
Γιατί έχουμε ανάγκη για αποδοχή και γιατί η απόρριψη μας πονάει, αυτή είναι η αλήθεια.
Έχετε βγει 2 φορές, μιλάτε που και που και τώρα σε έχει στο διαβάστηκε 2 μέρες συνεχόμενες αλλά εσύ επιμένεις.
“Ίσως είναι απλά πολυάσχολος/η. Έχει πολύ δουλειά”
Ή σου λέει:
«είμαι μπερδεμένος/η δεν είναι καλή περίοδος»
και εσύ επιμένεις ότι απλώς δεν έχει καταλάβει ακόμα τα αισθήματα του/της για εσένα.
Η ψυχολογία αυτό το ονομάζει γνωστική ασυμφωνία ( cognitive dissonance).
Είναι η εσωτερική μας ανάγκη να εξηγήσουμε κάτι επώδυνο με τρόπο που δεν μας πληγώνει. Άρα, αντί να αποδεχτούμε ότι το ενδιαφέρον δεν είναι αμοιβαίο φτιάχνουμε σενάρια που μας βολεύουν.
Η απόρριψη πονάει οπότε προτιμάμε να αποδώσουμε την απόρριψη σε εξωτερικούς παράγοντες πχ. Περνάει δύσκολη φάση, παρά να πούμε, δεν του/της αρέσω.
Τα σημάδια που αρνούμαστε να δούμε (Redflags)
- Δεν παίρνει καμία πρωτοβουλία (να στείλει μήνυμα ή να προτείνει να βγείτε)
- Υπάρχει μονόπλευρη επικοινωνία
- Δεν είμαι έτοιμος/η (δηλαδή δεν είμαι έτοιμος για εσένα)
- Έχω πολλή δουλειά αυτή την περίοδο
- Είσαι πολλή καλή για εμένα(μεταφράζεται: δεν είσαι εσύ για εμένα)
- Ακυρώνει χωρίς να ξαναπροτείνει
- Λέει «βλέπουμε» και εννοεί «ποτέ»
- Ανταποκρίνεται μετά από ώρες, μέρες
- Απαντάει μονολεκτικά
- Εάν είναι να συμβεί θα συμβεί (το αφήνουμε στην μοίρα)
Εμείς τι κάνουμε?
Πιανόμαστε από άλλες μικρές συμπεριφορές όπως « Μου πάτησε like σε story μου ή μου έστειλε καλό βράδυ με emoji καρδιά» και λέμε “κάτι σημαίνει αυτό!” Όχι, δεν σημαίνει.
Μας πετάει ψίχουλα προσοχής (breadcrumping) για να μας κρατήσει γύρω του/της. Γιατί θέλει την επιβεβαίωση, προσοχή. Είναι μια μορφή χειραγώγησης.
Κάποιες φορές γίνεται ασυνείδητα. Και εμείς τι κάνουμε; Προσπαθούμε κι’ άλλο γιατί αναζητούμε αυτή την επιβράβευση. Είναι η ελπίδα, η προσδοκία ότι θα συμβεί, αυτό μας εμποδίζει να προχωρήσουμε.
Θέλουμε να μας ερωτευτούν γιατί αποδεικνύει κάτι για εμάς: ότι αξίζουμε, ότι είμαστε επιθυμητοί, ότι έχουμε τον έλεγχο . Όμως η αξία μας δεν μετριέται με το αν σε θέλει ένας συγκεκριμένος άνθρωπος. Μετριέται με το πώς βλέπεις εσύ τον εαυτό σου και ποιος ενδιαφέρεται πραγματικά να τον δει όπως είναι.
Η πραγματικότητα είναι πως συχνά δεν αναζητούμε την αλήθεια, προτιμάμε το παραμύθι. Θέλουμε να μας θέλει, να μας αγαπά όπως εμείς. Συνδέουμε την αποδοχή με την αξία μας. Αλλά: δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για όλους και κυρίως δεν χρειάζεται να σε θέλουν όλοι για να έχεις αξία.
Ποια είναι η λύση?
Η αποδοχή. Το να αποδεχτούμε ότι δεν μας θέλει πραγματικά.
Η αποδοχή, λέει η ψυχολόγος Tara Μπρακ (2012), είναι η ρίζα της ψυχικής ανθεκτικότητας. Όταν αφήνεις χώρο στην αλήθεια, δίνεις χώρο και στην επούλωση.
Το να πεις «δεν με θέλει και τι έγινε?». Είναι απελευθερωτικό. Είναι μια στιγμή ωριμότητας όπου σταματάς να δίνεις την ενεργεία σου σε κάτι που δεν σου προσφέρει τίποτα. Αν το αποδεχτείς μπορεί να σε γλυτώσει από χρόνια χαμένης ενεργείας και συναισθηματικής εξάντλησης.
Μην κυνηγάς το «ίσως» το «θα δούμε». Όποιος θέλει θα είναι εκεί. Ξεκάθαρα. Χωρίς γρίφους. Και όταν συμβεί δεν θα χρειαστεί να αναλύσεις τίποτα. Αξίζεις κάποιον που δεν σε κάνει να αναρωτιέσαι. Αξίζεις κάποιον που θα σου δείχνει με πράξεις ότι σε θέλει. Μια σχέση αμοιβαιότητας όχι επιβεβαίωσης.
