Και τα δύο κείμενα — της Ζατέλη και του Orwell — αποκαλύπτουν πώς ο πολιτισμός σκοτώνει για να αισθανθεί ασφαλής,
και πώς η λογοτεχνία είναι ο μόνος χώρος όπου ο ελέφαντας και ο
“Η κριτική είναι πάντα μία πρακτική αρετής, ένα ήθος που ριψοκινδυνεύει απέναντι στο καθεστώς αλήθειας.” – Judith Butler Στην εποχή της υπερπληροφόρησης και της πολιτικής σύγχυσης, η κριτική συχνά χάνει το ηθικό
Το βιβλίο του Χαν δεν είναι ένα κάλεσμα για επανάσταση, αλλά για σιωπή. Η κόπωση είναι το υπαρξιακό σύμπτωμα μιας ανθρωπότητας που αρνείται να ξεκουραστεί, να μη δράσει, να είναι απλώς. Όπως
Η συλλογή διαβάζεται σαν ένα μικρό θεατρικό έργο που φέρνει κοντά τη λαϊκή παράδοση με τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Λόρκα θεωρούσε το θέατρο ως τον πιο άμεσο
Το βιβλίο Γοβάκια από Πάγο είναι μια πράξη μνημονικής αντίστασης. Η Τσούβα επιτελεί μια λογοτεχνική επιμνημόσυνη λειτουργία, όχι προς τιμήν των ηρωίδων, αλλά προς επιβίωση των φωνών τους μέσα στον σύγχρονο διάλογο
Όταν δεν μπορώ να συνδεθώ, να δω τον άλλο, να ανεχτώ τη διαφωνία, δεν είμαι πια σε θέση για συμβίωση. Η βία γίνεται μηχανισμός άμυνας. Αντί να συνομιλήσουμε, επιτιθέμεθα. Αντί να εξουσιοδοτούμε,
Η γραφή του Στοφόρου είναι άμεση και φιλική προς τον μικρό αναγνώστη. Χρησιμοποιεί καθημερινή γλώσσα, ζωντανούς διαλόγους και χιουμοριστικά στοιχεία που διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι η χρήση “ψηφιακής αφήγησης”
Εκτός από τη γλώσσα που προσαρμόζεται στον κάθε αφηγητή και ήρωα (ιδιόλεκτος), ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει την ευαισθησία της συγγραφέως καθώς αγγίζει δύσκολα σημεία της θεματολογίας. Η γραφή της τότε γίνεται
Η Τσούβα, λοιπόν, ενώνει τις λέξεις με έναν ανοίκειο τρόπο και τόσο περίτεχνο. Χωρίς καμία επιτήδευση, αλλά μια απόλυτη φυσικότητα και αρμονία των αντιφατικών και παράξενων εννοιών που αποδίδει στις λέξεις, προσδίδει