Η ποίηση της Γώγου δεν τελειώνει. Σβήνει. Όπως και η ίδια, που έφυγε το 1993, έχοντας γράψει το ποίημα-σφραγίδα της ύπαρξής της. Για να τη διαβάσεις, πρέπει πρώτα να δεχτείς πως η
Ο αναγνώστης κατανοεί πως η τίγρη δεν ήταν απλώς ζώο ή σύμβολο. Ήταν η αντίσταση, η συνείδηση, η ίδια η μνήμη που δεν εξημερώνεται. Το τέλος γίνεται γέφυρα, πέρασμα, ένα όραμα συμπαντικής
Ο θάνατος ως υπαρξιακή απογύμνωση Simone de Beauvoir – Ένας πολύ γλυκός θάνατος: Ο θάνατος ως υπαρξιακή απογύμνωση Στο έργο Une mort très douce (1964) –που στα ελληνικά αποδόθηκε ως Ένας πολύ
Στο Άγνωστο Εγώ, ο Jung δεν γράφει θεωρία — προφητεύει. Με γλώσσα κοφτερή και σκοτεινή, απογυμνώνει τον άνθρωπο από ρόλους και ιδεολογίες. Η ψυχή του δεν υπακούει. Η σκιά του δεν σιωπά.
Η Πουπέτα δεν είναι απλώς ζώο· είναι συγγραφέας. Το αστείο μεταμορφώνεται σε λογοτεχνική αλληγορία για την αόρατη διαδικασία της γραφής, για τις ιδέες που ζουν «στο πίσω μπαλκόνι» του μυαλού μας.
Και τα δύο κείμενα — της Ζατέλη και του Orwell — αποκαλύπτουν πώς ο πολιτισμός σκοτώνει για να αισθανθεί ασφαλής,
και πώς η λογοτεχνία είναι ο μόνος χώρος όπου ο ελέφαντας και ο
Το βιβλίο του Χαν δεν είναι ένα κάλεσμα για επανάσταση, αλλά για σιωπή. Η κόπωση είναι το υπαρξιακό σύμπτωμα μιας ανθρωπότητας που αρνείται να ξεκουραστεί, να μη δράσει, να είναι απλώς. Όπως
Η συλλογή διαβάζεται σαν ένα μικρό θεατρικό έργο που φέρνει κοντά τη λαϊκή παράδοση με τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Λόρκα θεωρούσε το θέατρο ως τον πιο άμεσο
Όταν δεν μπορώ να συνδεθώ, να δω τον άλλο, να ανεχτώ τη διαφωνία, δεν είμαι πια σε θέση για συμβίωση. Η βία γίνεται μηχανισμός άμυνας. Αντί να συνομιλήσουμε, επιτιθέμεθα. Αντί να εξουσιοδοτούμε,