Σε έναν κόσμο όπου η παιδική λογοτεχνία συνδέεται όλο και περισσότερο με τις δημόσιες σχέσεις , παρατηρείται ένα φαινόμενο: βιβλία γραμμένα με τρόπο υπερβολικά γλυκερό, με αφηγήσεις απλουστευμένες και ήρωες που μιλούν
Η λογοτεχνία, όταν αξίζει, είναι μια μορφή εξορίας που διάλεξες μόνος σου.
Και η ανάγνωση που συγκλονίζει είναι εκείνη που δεν νιώθεις πως σου εξηγεί τον κόσμο — αλλά πως σε τσακίζει επειδή
Αυτό το άρθρο δεν είναι για να πούμε "όλα γίνονται για καλό". Δεν είναι για να δικαιολογήσουμε την αδιαφορία ή την αποφυγή. Είναι για να σταθούμε στη στιγμή που η ζωή σου
Πριν προχωρήσουμε: το παρόν κείμενο δεν γράφτηκε για να υποδείξει ποιοι είναι οι ηλίθιοι γύρω μας, ούτε να μας χαρίσει ένα ψευδές αίσθημα ανωτερότητας. Δεν είμαστε δικαστές, ούτε ανώτεροι από όλους τους
Η συλλογή διαβάζεται σαν ένα μικρό θεατρικό έργο που φέρνει κοντά τη λαϊκή παράδοση με τον ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Λόρκα θεωρούσε το θέατρο ως τον πιο άμεσο
Δεν θέλω άλλους «καλούς». Θέλω αληθινούς.
Αυτούς που θα πουν «δεν ξέρω τι να πω» αντί να αναμασούν ψυχολογικά τσιτάτα.
Αυτούς που δεν παίζουν ρόλο, ακόμα κι αν δεν ξέρουν ακριβώς ποιοι είναι.
Γιατί εκεί
είμαι ένας ξένος εδώ, και ήμουν (υποθέτω) κατά κάποιο τρόπο o αλήτης, και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι με περιέγραφε αρκετά καλά (ο γέρος και εγώ παλεύαμε σαν βουνίσια λιοντάρια ) και
Τι λέτε να εικονογραφήσουν τα παιδιά ένα ποίημα;
Εκτός από τη γλώσσα που προσαρμόζεται στον κάθε αφηγητή και ήρωα (ιδιόλεκτος), ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει την ευαισθησία της συγγραφέως καθώς αγγίζει δύσκολα σημεία της θεματολογίας. Η γραφή της τότε γίνεται
Η Τσούβα, λοιπόν, ενώνει τις λέξεις με έναν ανοίκειο τρόπο και τόσο περίτεχνο. Χωρίς καμία επιτήδευση, αλλά μια απόλυτη φυσικότητα και αρμονία των αντιφατικών και παράξενων εννοιών που αποδίδει στις λέξεις, προσδίδει