“Φαγώσιμα”της Σοφίας Πολίτου Βερβέρη

Eάν αγαπάτε την ποίηση, αλλά και ακόμα, εάν θέλετε να αφουγκραστείτε για πρώτη φορά τη μουσικότητα ενός σκοτεινού κόσμου και να προβληματιστείτε έντονα μέσα από έναν αναστοχασμό που μπορεί να οδηγήσει στην αφύπνιση, σας προτείνω την ποιητική συλλογή της Σοφίας Πολίτου-Βερβέρη από τις εκδόσεις Έναστρον τα «Φαγώσιμα»

Εντυπωσιακό το εισαγωγικό ποίημα. Η μουσικότητα επιτυγχάνεται μέσο της παρήχησης, της επαναφοράς και της επανάληψης. Οι ποιητικές τεχνικές είναι πλούσιες στα ποιήματα και με αρκετά περίτεχνο τρόπο μαζί με την χρήση πλούσιου και ιδιαίτερου λεξιλογίου και επιτηδευμένων λέξεων που δεν επαναλαμβάνονται μονότονα, η Πολίτου πετυχαίνει να κορυφώσει την αγωνία του αναγνώστη.

Η αρχή, λοιπόν, είναι το ήμισυ του παντός.

Σαν να με ρωτάει η ποιήτρια «από θεωρία καλά πάμε, από πράξεις;»

Και δεν θα διαφωνήσω καθόλου μαζί της. Βλέπετε -ξεκινώντας πάντα από το εξώφυλλο- τα μυρμήγκια είναι εργατικά πλάσματα. Φροντίζουν όλα μαζί -διότι ένα μυρμήγκι, ως γνωστόν, δεν φέρνει το καλοκαίρι- να κουβαλήσουν τα φαγώσιμα στη φωλιά τους. Τώρα ποιοι είναι τα μυρμήγκια και ποιοι τα φαγώσιμα…αυτό το αφήνω στη φαντασία του αναγνώστη. Η δική μου πολύ δύσκολα να γίνει κατανοητή μιας και την έχουμε και περίσσια.

Ένα είναι το κυρίαρχο συναίσθημα μου μέσα από την ανάγνωση των ποιημάτων. «Η προετοιμασία για κάτι σκοτεινό». Και μου δόθηκε η εντύπωση ότι η διάταξη των ποιημάτων είναι τέτοια που θυμίζει την προσμονή του καλοκαιριού και την αρμονία των εποχών. Αλλά… καλοκαίρι θα έρθει;

Κάθε ποίημα είναι μια διαφορετική οπτική της παρακμής κάθε αξιακού συστήματος. Μια κραυγή για το άνισο κοινωνικό κατεστημένο, για τους ανθρώπους που χάνονται κυριολεκτικά και μεταφορικά. Υπάρχει χώρος και για τον έρωτα στην συλλογή. Ένας έρωτας διαφορετικός…ξεχασμένος και πρόθυμος να αναπηδήσει από φευγαλέες και αυθόρμητες σκέψεις και κινήσεις με μια ματιά νοσταλγίας και ελπίδας.

«μην κάνουμε σαν κι αυτούς που κοροϊδεύουμε».

«Γιατί, τι μας λείπει;» σε ρώτησα. «Τα νιάτα;» (Τι μας λείπει;, σελ.53)

Ωστόσο η ζωή κυλά και χωρίς εμάς. Και στο τέλος έρχεται η «Πλήρωση» και το μόνο πράγμα που έχει αξία σε αυτό το κλάσμα δευτερολέπτου μιας αιωνιότητας που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει χωρίς εμάς, είναι ο ίδιος ο  χρόνος που  ζήσαμε. Πώς τον αξιοποιήσαμε, λοιπόν; Προετοιμαστήκαμε ομαδικά για τον δύσκολο χειμώνα ή «φαγωθήκαμε»;

«Να καταφέρουμε να πούμε,

Πεθαίνοντας,

Πως τα πόδια μας, από κάτω,

Παρέμειναν τρυφερά,

γιατί πατούσαμε νιόβγαλτα χορτάρια,

ούτε ανθρώπους, ούτε σκατά.»

Ναι, αγαπητοί, θα γεννηθούμε και μέχρι να πούμε κύμινο θα χαθούμε Το ενδιάμεσο λέγεται ζωή και εάν την διανύσετε με αγάπη, προσφορά και κατανόηση είναι σίγουρο ότι θα περάσετε στην αιωνιότητα. Δεν θα φαγωθείτε.