“ΟΙ ΑΚΑΝΘΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ” της Μένης Πουρνή

«ΟΙ ΑΚΑΝΘΕΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ» είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Μένης Πουρνή με ένα ιδιαίτερο ύφος που διαβάζεται εύκολα, χωρίς να κουράζει με την υπερβολή δυσκολονόητων ή κακόηχων λέξεων που στόχο έχουν την επίδειξη παρά την κατανόηση.

Αλλά και όλα τα ποιήματα της συλλογής αντικατοπτρίζουν την ματαιότητα απέναντι στην ματαιοδοξία αυτών που έχουν την εξουσία.

Η Πουρνή γράφει σε ελεύθερο στοίχο, κάτι που βρίσκω θαρραλέο για νέα ποιητική συλλογή, και συνδυάζει τη μεταμοντέρνα αντίληψη με την αρχαία ελληνική ιστορία στην πρώτη θεματική της ενότητα και την μοντέρνα κοινωνική πραγματικότητα, όπως η ίδια την αντιλαμβάνεται, στη δεύτερη θεματική της ενότητα.

Οι επιρροές από τον Σεφέρη είναι αισθητές κάτι το οποίο θεωρώ πολύ θετικό. Η αρχαία ελληνική ιστορία πρέπει να αποτελεί πηγή έμπνευσης και για τους μεταμοντέρνους ποιητές. Άλλωστε όλοι οι συγγραφείς έχουν επηρεαστεί από προγενέστερους τους, το θέμα είναι να πάρουν τη γνώση και να την προσαρμόσουν στο δικό τους τρόπο γραφής, κάτι που η Πουρνή έχει πετύχει.

Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι πιστή στην εποχή που απεικονίζει.

Η έμπνευσή της πηγάζει από την αρχαιότητα όπου γίνονται λιτές αναφορές σε ιστορικά περιστατικά όπως,για παράδειγμα, την εκστρατεία στη Σικελία.

Η αφήγηση ομοδιηγητική και η ποιήτρια συμμετέχει στα δεινά που περιγράφονται με λιτό και κοφτό τρόπο, ωστόσο περιεκτικότατο σε νόημα. Κάτι που θα παρατηρήσει ο αναγνώστης είναι ότι μπορεί να αντιληφθεί τα κύρια νοήματα της διαβάζοντας μόνο την τελευταία γραμμή-στίχο από κάθε ποίημα. Είναι σαν ένας γρίφος που μας θυμίζει ότι η ποίηση υπάρχει για να «πει» ο ποιητής/ποιήτρια αυτά που δεν μπορεί να πει.

Και αυτή είναι η μαγεία.

Η μουσικότητα στα ποιήματα επιτυγχάνεται με την παρήχηση, την επανάληψη και άλλες λογοτεχνικές τεχνικές. Αλλά αυτό που με ενθουσίασε, ως αντισυμβατικό άτομο, είναι η χρήση ξένων λέξεων αντιπροσωπευτικών του «Σήμερα»-η δεύτερη ενότητα του βιβλίου-.

Πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο της Πουρνή, λοιπόν. Αγαπημένη μου ενότητα είναι η δεύτερη το «Σήμερα» και ένα από τα ποιήματα που έχω ξεχωρίσει είναι «Η ανασφαλής εξουσία των μικροβίων».