Όταν λοιπόν ξεκίνησε όλη αυτή η περιπέτεια, βλέποντας όλα όσα συνέβαιναν, ακούγοντας και κυρίως παρατηρώντας συμπεριφορές, σκέφτηκα ότι σε αυτήν την περίοδο θα μετρηθούμε όλοι και σε όλα τα επίπεδα.
Ξεκινώντας από πολιτικές αποφάσεις σχετιζόμενες με την αντιμετώπιση της πανδημίας, αντιδράσεις επίσημων φορέων, αντίδραση της κοινωνίας σε κάτι που ήρθε και διέλυσε κυριολεκτικά εν μία νυκτί, όλα όσα γνωρίζαμε. Περιορισμοί πρωτόγνωροι και μία κρίση χωρίς προηγούμενο σε όλα τα επίπεδα. Ωστόσο, προσωπικά, θεωρώ ότι η μεγαλύτερη δοκιμασία αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις, ίσως η πιο σκληρή, ένα ξεγύμνωμα συναισθημάτων και μία ανατροπή όσων όλων θεωρούσαμε δεδομένα στη ζωή μας.
Αναπόφευκτα η κοινωνική απόσταση που μας επιβλήθηκε σαν μέτρο προστασίας επηρέασε τις σχέσεις, όπως και ο φόβος αλλά και η ανάγκη να προστατεύσουμε την υγεία κοντινών μας ανθρώπων, που έχρηζαν μεγαλύτερης προστασίας. Επίσης, όλο το κλίμα που έχει δημιουργηθεί, η ανασφάλεια για αυτά που θα ακολουθήσουν, το άγχος για το πως θα αντεπεξέλθουμε ακόμα και στα πιο βασικά της καθημερινότητας, προκάλεσαν μια εσωστρέφεια σε μεγάλο μέρος του κόσμου. Κλειστήκαμε, λοιπόν στο σπίτι μας, στο οικείο μας, σε εκείνο που μας δίνει ασφάλεια. Φυσικά αυτό είναι και το φυσιολογικό, ανθρώπινη αντίδραση ως απάντηση στον φόβο και σε αυτό που θεωρήσαμε σαν απειλή.
Μέχρι ενός σημείου όλα καλά. Τι γίνεται όμως όταν μέσα σε όλα αυτά ξεχάσαμε ανθρώπους που σε αυτήν την εξαιρετικά ιδιόρρυθμη περίοδο, μας χρειάζονταν περισσότερο από ποτέ? Αν κλειστήκαμε ερμητικά μέσα στα σπίτια μας και κλειδώσαμε απέξω ανθρώπους που μέχρι χθες ήταν στην ζωή μας?
Δυστυχώς, αυτές τις μέρες, μεταξύ πολλών άλλων παρατηρήθηκε μία τεράστια έλλειψη ενσυναίσθησης.
Ενσυναίσθηση είναι η ικανότητά μας να κατανοούμε και να αισθανόμαστε τα συναισθήματα του άλλου και μέσω αυτής της ικανότητας να μπορούμε να κατανοούμε την συμπεριφορά, τις αντιδράσεις και τις ανάγκες του. Είναι η προσπάθειά μας να μπούμε στη θέση του άλλου. Αυτό το τελευταίο είναι που πολλοί απωλέσαμε με αφορμή( επιτρέψτε μου να πιστεύω) την πανδημία. Όταν αφήσαμε ανθρώπους να περάσουν μόνοι τους τις γιορτές, όταν δεν κάναμε τον κόπο να πάρουμε ένα τηλέφωνο, να κάνουμε έναν περίπατο, να αφιερώσουμε λίγο από τον χρόνο μας. Ξαφνικά τα σπίτια έκλεισαν, όσοι είχαν μέσα στα σπίτια τους άλλους ανθρώπους ήταν τυχεροί, οι υπόλοιποι είχαν να παλέψουν με κάτι ακόμα. Αυτοί που θεωρούσαμε φίλους γίνανε ξαφνικά απόμακροι, γίνανε άλλοι, περισσότερο από ότι ίσως ήταν αναμενόμενο.
Ίσως τελικά διανύουμε μία εποχή ξεκαθαρίσματος, ίσως όλα αυτά ήταν η αφορμή για να δούμε πιο καθαρά τις σχέσεις μας και τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας, να κατανοήσουμε με τον σκληρό τρόπο τι άξιζε να μείνει και τι όχι. Να μετρηθούμε όλοι για το πόσο άνθρωποι σταθήκαμε, να δώσουμε μία δεύτερη ευκαιρία ή και όχι, να σκεφτούμε τι κάναμε λάθος και να ζητήσουμε συγγνώμη, να συγχωρέσουμε όσους μας ξέχασαν ή ακόμα και να τους ευχαριστήσουμε για αυτό (”to everything I’ve ever lost : thank you for settingme free”).
Όλη αυτή η δοκιμασία θα τελειώσει, αργά ή γρήγορα, το τι θα αφήσει θα το δούμε στο άμεσο μέλλον, οι συνέπειες θα μας αφορούν όλους, για αυτό τουλάχιστον θα ήταν χρήσιμο να μην χάσουμε όλα εκείνα που μας κάνουν ανθρώπους, που θα μας βοηθήσουν να σταθούμε όχι ως μονάδες αλλά ως σύνολο και να ενώσουμε πάλι τα κομμάτια μας.
” Even the darkest night will end, and the sun will rise.”
Les Misérables, Victor Hugo
