Ο αναγνώστης κατανοεί πως η τίγρη δεν ήταν απλώς ζώο ή σύμβολο. Ήταν η αντίσταση, η συνείδηση, η ίδια η μνήμη που δεν εξημερώνεται. Το τέλος γίνεται γέφυρα, πέρασμα, ένα όραμα συμπαντικής ενότητας. Κι εκεί, στην απλότητα του φευγαλέου, Tyger μας αφήνει με την πιο ειλικρινή υπόσχεση:

Ότι όσο θυμόμαστε, υπάρχει ελπίδα.