“Ο εργένης”

Κατεβαίνοντας στο ισόγειο βλέπω στο καθιστικό τη μοναξιά να με καλωσορίζει αβίαστα. Κάθεται με την άνεση της στον χώρο προκλητικά και ανά διαστήματα ρίχνει βλέμματα περιφρόνησης προς το μέρος μου. Τη βλέπω να χαϊδεύει εριστικά τα μαλλιά της μπροστά από τον καθρέπτη του μπουφέ. Παρατηρώ να απλώνεται η εικόνα της στην πορσελάνη του φωτιστικού της γωνίας. Το δικό μου το είδωλο απλωνόταν πάνω της όλα τα προηγούμενα χρόνια.