Θέλω

Ήθελε να μάθει να πετάει όσο δύσκολο κι αν ήταν. Είχε δοκιμάσει να συρθεί αλλά γνώριζε πως τα υπάκουα μάτια κρύβουν μέσα τους δυστυχισμένες ψυχές που πεινάνε και διψάνε για να αισθανθούν και να ονειρευτούν. Σήκωσε ψηλά το ποτήρι, και ήπιε στις μέρες που αναπόφευκτα θα ερχόντουσαν. Οραματίστηκε το αύριο σαν οπτική και μουσική πανδαισία εμπειριών που έμοιαζαν με γιορτή.

Μια σιωπηρή όμως σκέψη του τριβέλιζε το νου, κι όσο κι αν την έδιωχνε αυτή ερχόταν ξοπίσω του σαν λυσσασμένη σκύλα. Ποιος θα τον προστάτευε από τις μίζερες, άθλιες μέρες; Ποιος θα του περιποιόταν τις πληγές κάθε φορά που θα έπεφτε;

Η μάνα τον είχε διδάξει σωστά, του είχε μάθει να πετά τα δεκανίκια και να στηρίζεται στα δικά του πόδια. Κάποτε του είχε πει: «Σαν έρθει το βράδυ, μην σκεφτείς πόσες φορές έπεσες. Σήκωσε το βλέμμα σου ψηλά γιατί τα μάτια ενός ανθρώπου κοιτάζουν πάντα εκεί που βρίσκεται η καρδιά του.»

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Μέρος της αναζήτησης της ευτυχίας μας πιθανόν να πηγάζει άλλοτε από μικρές καθημερινές στιγμές, άλλοτε από τις προσδοκίες που έχουμε από τους γύρω μας αλλά ίσως και από μια βαθιά ανάγκη να καλύψουμε τα θέλω μας.

Η αποδοχή

Η αποδοχή του ποιοι πραγματικά είμαστε αποτελεί άλμα προς την επίτευξη μικρών στιγμών ευτυχίας. Ίσως ακούγεται βολικό να αρκεστούμε στην υπόθεση πως οι επιλογές μας ήταν είναι και θα είναι πάντοτε περιορισμένες. Μπορούμε να πρωταγωνιστήσουμε στο ρόλο των δύσμοιρων πλασμάτων και να πορευτούμε με την πεποίθηση πως υπάρχει ασφάλεια στην αιχμαλωσία. Ίσως όμως και όχι! Έστω και μια φευγαλέα ματιά σε αυτό που λαχταρούμε αρκεί για να βεβαιωθούμε πως η προσπάθεια για να ξεφύγουμε από μια φθίνουσα πορεία, αξίζει τον κόπο. Τι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε, να πετάξουμε από πάνω μας, να ελευθερώσουμε από μέσα μας; Ίσως όλα όσα χλευάζουνε το είναι μας και κηλιδώνουν τους ευσεβείς πόθους μας. Σε όποιο βαθμό και αν μας αποθαρρύνει το μέγεθος αυτής της πρόκλησης, η αρχικά αόριστη, αμυδρή υπόσχεση που έχουμε δώσει στον εαυτό μας θα εκπληρωθεί. Οι πράξεις μας και όχι οι λέξεις είναι αυτές που καταθέτουν την αλήθεια μας.

«Θα ’θελες να χεις ότι είναι στολίδι της ζωής για εσένα και να ζεις δειλός μπροστά στα ίδια σου τα μάτια; αφήνοντας το δεν τολμώ να περιμένει, το θα ’θελα σαν το φτωχόγατοτης παροιμίας.»

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Από το μονόλογο της λαίδης Μάκβεθ